අම්මාගේ දෑස්වලින් කඩා හැලෙන කඳුළු දෙස මම නිහඬව බලා සිටියෙමි. “මං මොනවා කිව්වත් එයා අහන්නේ නැහැනේ… ඉතිං අඬපුදෙන්… ‘’ අප්පා

කිලිනොච්චිය නගර මධ්‍යයේ සිට කිලෝ මීටර් තුනක දුරින් පිහිටි විවේකානන්ද නගර් ග්‍රාමයත්, භාරතිපුරම් ග්‍රාමයත් වෙන් කරමින් දිවෙන බොරළු පාරේ සැතපුම්

පරඬැලක් විලස ඉබාගාතේ ඇදී යයි අපෙ ජීවිතය…. කවර තුරු හිසක, කවර අතු රිකිල්ලක පෙති විදා විකසිත වෙද කූමන මොහොතක කුමන

රාත්‍රියේ නිසල බව හෙමිහිට ඇදී ඇදී යද්දී මීරාගේ කොට්ටය අසල තිබූ එලාම් ඔරලෝසුව හඬ නගන්නට වූයේ ය. එපා කරවන සුලු

ආලෝකයෙන් අඳුරටමාව තල්ලුකළේ කවුරුන් ද මෝඩකම්වලින් පලා යමිඑය සිරකුටියක් විය රහස් දදිගු කලක් වාසය කළ විශ්වය සඟවා ගෙන ඇතිකළුවර තුළපෙරළෙන බවක්

අද රාත්‍රිය ගෙවුණු පසු… සුප්පෛයාගේ කොළඹ ගමන හෙටයි. රාත්‍රිය පුරාවට පාර්වති අම්මාට නින්දක් නැත. “මම හුරතල් කරල ඇස් දෙක වගේ

වෙඩි උණ්ඩවලින් සිදුරු වී තිබූ කිලිනොච්චිය නම් නාම පුවරුවේ කුහරයක් අතරේ හිඳ දෙමළිච්චෙක් පියාපත් සැළුවේ ය.දින ගණනාවක් මිනිස් වාසයෙන් තොර